هرام گیل‌آبادی رییس انجمن کارگردانان تئاتر ایران در این مراسم گفت: متاسفانه این روزها مرگ آسان شده و سرعتش سرسام‌آور است. دوستان بدانید رضا فقط ۵۴ سال سن داشت. اما بدانید مرگ خاطره غیرممکن است و انسان بی‌خاطره، انسانی مرده است. هیچکس نیست که از رضا خاطره‌ای نداشته باشد. یاد ساختنی است و اگر او این کار را نکرده بود امروز برایش جمع نشده بودیم. یاد رضا بین ما همیشه زنده است.
گیل‌آبادی در ادامه بیان کرد: همانطور که هیچوقت نشد که کسی از او چیزی بخواهد و آن را انجام ندهد، مطمئنم در یاد خدا آرام است و آرامش دارد. او شایسته تکریم و بزرگداشت بسیاری در زمان زنده بودنش بود.
محمد چرمشیر نویسنده در این مراسم گفت: همیشه فکر می‌کردم اگر روزی من اینجا در تابوت باشم، رضا برایم چه کار می‌‌کند؛ اکنون او اینجاست و من نمی‌دانم چه کاری انجام دهم. بهتر است امروز از مرگ حرف نزنیم؛ از رضا حرف بزنیم. او بسیار از مرگ حرف می‌‌زد و از آن نمایش می‌ساخت اما پر از زندگی بود. رضا یکی از پسران من بود و نمی‌دانم از این پس روزهایم را چه کنم. او یار همه بود و حتم دارم یادش فراموش نخواهد شد.
محمد رحمانیان، کارگردان نیز در این مراسم گفت: چون لازمه صحبت درباره کسی چون رضا این است که باور کنید او از دنیا رفته است. هر وقت باور کردم احمد آقالو و پرویز پورحسینی از دنیا رفته، می‌توانم این را هم باور کنم. همیشه از او درخواست داشتم و او هیچگاه درخواستی از من نداشت. همیشه وقتی چهره ما را می‌دید که از نبود امکانات می‌گفتیم، می‌گفت مگر رضا مرده است؟! نه رضا نمرده است.
او ادامه داد: ۲۹ اردیبهشت با فوت او و اتفاق‌های دیگر یکی از تلخ‌ترین روزهای زندگی‌ام رقم خورد. در این شرایط باید بگویم رضا مرگ خودش را هم کارگردانی کرده و مجوز گریستن را برایمان صادر کرده است. مرگ رضا مثل عباس نعلبندیان یکی از دراماتیک‌ترین مرگ‌های ۵۰ سال اخیر است. لبخند زیبای او به من می‌گوید زیاد حرف زده‌ای؛ کافی‌ست. رضا ممنون که این فرصت را به من داده‌ای.
ابراهیم حقیقی نیز در ادامه این مراسم گفت: اصلا آسان نیست صحبت کردن درباره دوستی مهربان که بلد بود از هیچ، چیزهای بسیاری نه تنها برای خودش بلکه برای همه بسازد. او بلد بود در صحنه نور و رنگ بریزد و این کار را نه برای خود که برای همه انجام می‌داد. سفره‌اش برای همه بزرگ بود. این حضور دوستدارانش در اینجا این واقعیت و محبوبیت او را به ما نشان می‌دهد.
او ادامه داد: رسم است در آیین خاکسپاری از همراهان شهادت می‌طلبند، می‌خواهم درخواست کنم دستانتان را بالا بیاورید و شهادت دهید که او یکی از مهربان‌ترین عزیزان ما بود که با رفتنش ما را غمگین کرد.
روزبه بمانی، شاعر و خواننده نیز در این مراسم گفت: سلام. به آخرین اجرای رضا حداد خوش آمدید. همه‌چیز این مراسم از لحظه اول نوشته شده است. او از قبل درباره این روز کلی صحبت کرده بود. می‌گفت اول آتیلا صحبت کند که البته آتیلا از دور با ما هست. چند وقت پیش یکبار به من گفت این شعر سنگ قبر من چه شد و من می‌گفتم شعر سنگ قبر یا شعری که در مراسم باید خواند؟ و این شوخی تلخ امروز به واقعیت پیوست.
او ادامه داد: رضا از درون، شعر و تصویر را خیلی خوب می‌فهمید ولی مهمترین ویژگی‌اش رفاقت بود. ببینید اینجا از همه طیف تفکر آمده‌اند و کاش این مسئله در سیاست ما هم وجود داشت.
بمانی در ادامه بیان کرد: امروز مانند بچه‌ای به این فکر می‌کردم که دارم به اجرای رضا می‌آیم و نباید تپق بزنم. می‌گفت نمایش زندگی است و گاهی وقتی حالت خوب نیست، بهترین اجرایت را می‌کنی. رضا من دارم به اجرا می‌روم و تو باید بیایی و زنگ اجرا را بزنی. یادت باشد نباید دیر کنی.
در ادامه این مراسم ستاره پسیانی در حالی که می‌گریست، روی صحنه آمد و گفت: متاسفانه پدرم حضور نداشت و حالش هم اصلا خوب نبود. فقط متنی را برای من فرستاد که آن را برایتان می‌خوانم.
او سپس متنی احساسی از آتیلا پسیانی که برای رضا حداد نوشته شده بود را قرائت کرد.
در بخش بعدی این مراسم احسان حاجی‌پور بیانیه‌ای را از طرف انجمن صنفی کارگردانان تئاتر خواند.
در ادامه مراسم وداع خانواده و دوستان، با پیکر رضا حداد، نماز بر پیکر او و انتقال به قطعه هنرمندان برای مراسم خاکسپاری انجام شد.
محمد رضایی‌راد، حسن معجونی، پانته‌آ پناهی‌ها، ساسان پیروز، میلاد رحیمی، حبیب رضایی، الهام کردا، ستاره اسکندری، پانته‌آ بهرام، سیما تیرانداز، سروش جمشیدی، پریسا مقتدی، علیرضا تابش، مجید رجبی معمار از جمله حاضران در این مراسم بودند.
