بهترین انیمیشن های حیوان محور دیزنی

فیلم‌های انیمیشنی با داشتن دیزنی به عنوان سردسته‌شان، مرتباً در سینما حضور داشتند. با توجه به سال‌های اخیر، آن‌ها پیشگامان پیشرفت‌های جدید این هنر بودند و نسل‌ها را با داستان‌گویی قوی و تصویرسازی‌ زیبا تحت تاثیر قرار دادند.

نمونه‌ای از توانایی‌های دیزنی می‌تواند در فیلم‌هایی پیدا شود که بیشتر بر روی حیوانات تا انسان‌ها تمرکز می‌کند. انیماتورهای دیزنی این توانایی را دارند که به این حیوانات فوق العاده طیفی از احساسات را بدهند و آن‌ها را هم اندازه انسان‌ها، پویا و فعال نمایش دهند.

The Aristocats

در فرانسه، دوشز (اوا گیبر) در خانه خواننده اُپرا، اَدلاید بونفمیلی (هرماینی بدلی) به همراه فرزندانش زندگی می‌کند. وقتی که او تصمیم می‌گیرد که بعد از مرگش، گربه‌هایش وارث اموال او باشند، خدمتکار او، ادگار (رودی ماد-راکسبی) تصمیم می‌گیرد که از شر آن‌ها خلاص شود تا میراث به او برسند. خوشبختانه، او نمی‌تواند آن‌ها را بکشد و گربه‌ها با گربه خیابانی به نام توماس اُمالی (فیل هریس) آشنا می‌شوند که او موافقت می‌کند آن‌ها را به خانه‌شان ببرد.

گربه‌های اشرافی (The Aristocats) متاسفانه به جای آنکه همانند دیگر فیلم‌های دیزنی خانوادگی باشد، مخاطبان جوانتر را هدف قرار داد و از این موضوع لطمه دید. به عنوان مثال، طنز، شخصیت‌ها و نویسندگی‌اش نسبت به فیلم‌هایی که قبل و بعد آن آمده‌اند بسیار پیش پا افتاده‌تر هستند. با این وجود آهنگ‌های گیرایی در فیلم هستند که مدت‌ها در ذهنتان خواهند ماند و ادگار شرور بامزه‌ای است.

Dinosaur

آلیدر (دی. بی. سویینی) ایگوانادونی است که در کنار جمعیتی از لمورها زندگی می‌کند، کسانی که او را بعد از بیرون آمدن از تخمش بزرگ کردند. روزی، شهاب سنگی محل زندگی‌اش را نابود می‌کند و آلیدر و کسانی که از خانواده‌اش زنده مانده‌اند را مجبور می‌کند تا به دسته‌ای از دایناسورهای سرگردان ملحق شوند. آن‌ها به سوی مناطق مخصوص زندگی حاصلخیر می‌روند اما تشنگی، شکارچیان و رهبری سوشال داروینیست، سفرشان را سخت می‌کنند.

به عنوان اولین فیلم تماماً CGI دیزنی که جدا از پیکسار آن را ساخته، می‌توانست خیلی بدتر از این‌ها باشد. انیمیشن برای آن زمان بسیار خوب به نظر می‌رسد و موسیقی متن ساخته جیمز نیوتون هاوارد، جز یکی از بهترین‌ها در فیلم‌های دیزنی محسوب می‌شود. متاسفانه، داستان قابل پیش بینی است و شخصیت‌ها بابت وجود متا هیومر فراوانی صدمه دیده‌اند.

Bolt

به کمک همکار انسانش، پنی (مایلی سایرس)، سگی ابرقهرمان به نام بولت (جان تراولتا) علیه دکتر کالیکوی شیطان صفت (مالکوم مک‌داول) می‌جنگند. بولت خبر ندارد که در واقع، ستاره‌ی یک سریال تلویزیونی است و هیچوقت اجازه خارج شدن از صحنه به او داده نشده است. بعد از پایانی کلیف هنگر، پنی دزدیده می‌شود، بولت خودش را آزاد می‌کند، سعی می‌کند او را نجات دهد و در نهایت، در نیویورک سیتی گم می‌شود.

بولت، یک اثر درخشان قدرنادیده است که خبر تغییری در دوران دهه ۲۰۰۰ دیزنی اعلام کرد. فیلم، داستانی جذاب درباره‌ی به دست آوردن موفقیت و در عین حال، قبول کردن محدودیت‌های به دنبال آن را می‌گوید. صداپیشگی و شخصیت‌ها همگی بسیار جذاب هستند، مخصوصاً بولت و گربه‌ای خیابانی به نام میتنز (سوزی اسمن) که با او در راه برگشت به خانه دوست می‌شود.

The Rescuers Down Under

کودی (آدام راین)، پسری جوان در استرالیا، عقاب طلایی غول پیکری به نام ماراهوته (فرانک ولکر) را نجات می‌دهد و او به پسر اعتماد می‌کند که لانه و و تخم‌های عقاب را ببیند. در راه خانه، او توسط مک‌لیچ (جورج ای. اسکات) به دام می‌افتد، کسی که می‌خواهد عقاب را بفروشد. خبر گیر افتادن او به گوش اجتماع امدادگران کمکی (Rescue Aid Society) می‌رسد، که ماموران برنارد (باب نیوهارت) و بیانکا (اوا گیبر) را می‌فرستند تا او را نجات دهند.

امدادگران زیرزمینی (The Rescuers Down Under) از آن معدود دنباله‌هایی است که بهتر از نسخه اصلی هستند. انیمیشن آن، مخصوصا در صحنه‌های پرواز، بسیار زیبا است، صحنه‌هایی که در میان چشم‌گیرترین سکانس‌های دیزنی قرار می‌گیرند. اجرای اسکات نیز ترسناک و کمدیک است و او را به یکی از قدرنادیده‌ترین شروران دیزنی تبدیل می‌کند.

One Hundred and One Dalmatians

بعد از آشنا کردن صاحبش، راجر (بن رایت) با آنیتا (لیزا دیویس)، پونگو (راد تیلور) به همراه سگ‌ خالدار آنیتا، پردیتا (کیت باوئر)، منتظر به دنیا آمدن توله سگ‌هایشان هستند. متاسفانه، دوست دوران مدرسه آنیتا، کروئلا (بتی لو گرسون)، وقتی که درباره توله سگ‌ها خبردار می‌شود، به آن‌ها علاقه‌ای پیدا می‌کند. وقتی که راجر با فروختن آن‌ها به او مخالفت می‌کند، او دو ارازل را استخدام می‌کند تا توله سگ‌ها را به منظور درست کردن کت خزدار از پوست‌هایشان، برایش بدزدند.

در عین اینکه فیلم، اثری حماسی نیست، صد و یک سگ خالدار (One Hundred and One Dalmatians) کار خودش را انجام می‌دهد. تعدادی شخصیت فرعی به یادماندنی را به نمایش می‌گذارد، از نوچه‌های دست و پا چلفتی کروئلا بگیرید تا سرگرد تیبز (دیوید فرانکهم) گربه‌ای خاکستری که به منظور کمک نجات دادن توله سگ‌ها حضور دارد. همچنین، کروئلا به لطف اجرای گرسون و طراحی انیمیشن‌های استادانه مارک دیویس، خودش را به عنوان یکی از بهترین شروران دیزنی ثبت می‌کند.

The Fox and the Hound

پیرزنی به نام تویید بیوه (جنت نولان) روباه یتیمی را پیدا می‌کند و او را تاد (کیث میچل و میکی رونی) می‌نامد. در همین حین، همسایه شکارچی‌اش، آموس اسلید (جک آلبرتسون)، توله سگی را به خانه می‌آورد و او را کوپر (کوری فلدمن و کرت راسل) می‌نامد و به عنوان سگی شکارچی او را تمرین می‌دهد. این دو همدیگر را ملاقات می‌کنند و باهم دوست می‌شوند، اما همه به آن‌ها می‌گویند به عنوان دشمنان یکدیگر باید بزرگ شوند.

با توجه به تاریخچه مشکلات ساخت فیلم، فوق العاده است که با همچین درجه‌ای از کیفیت اکران شد. تعداد انگشت شماری لحظه آزاردهنده در فیلم وجود دارد، مانند آرامه‌ی خنده‌دارش و لحن‌های متضاد فیلم، اما لحظات احساسی‌اش کار را به فرجام می‌رسانند. در کنار تراژدی دوستی تاد و کوپر، بهترین نمونه صحنه‌ای است که تویید باید تاد را رها کند.

Lady and the Tramp

لیدی (باربارا لودی) سگ کاکر اسپانیلی است که همراه با صاحبانش جیم دیر (لی میلر) و دارلینگ (پگی لی) زندگی می‌کند. زندگی او بعد از آنکه صاحبانش دارای فرزند می‌شوند، تغییر پیدا می‌کند و لیدی تحت مراقبت عمه کلارا (ورنا فلتون)‌ قرار می‌گیرد، کسی که می‌ترسد او ممکن است به بچه آسیب برساند. این قضیه منجر به گم شدن او در شهر و ملاقات با سگ ولگرد با تجربه‌ای به نام دِ ترمپ (لری رابرتز) می‌شود.

لیدی و د ترمپ (Lady and the Tramp) یکی از بهترین داستان‌های عاشقانه دیزنی است. لیدی و ترمپ به شخصیت‌های متفاوت یکدیگر مقدار زیادی عشق و توجه هدیه می‌کنند و نویسندگان با دقت ریتم ارتباط برقرار کردن آن‌ها را حفظ می‌کنند تا عاشقانه بودن اثر در کل آن حس خالصانه بودن را بدهد. به همراه آن آهنگ‌های زیبایی، مانند “Bella Notte” در اثر وجود دارد که در طول سکانس نمادین خوردن اسپاگتی برای شام پخش می‌شود.

درون جنگلی آرام، آهویی صاحب فرزندی به نام بامبی (بابی استوارت، دانی داناگین، هاردی آلبرایت و جان ساترلند) می‌شود. او دوران بچگی شادی دارد و آن را به همراه مادر و دوستانش می‌گذراند و از زیبایی جوان بودن لذت می‌برد. اما بعد از گذر ماه‌ها، بامبی از خطرهای جهان آگاه می‌شود، مخصوصاً خطر شکارچی پنهانی که تنها با نام “انسان” صدا زده می‌شود.

بامبی (Bambi) یک اثر هنری استادانه است. انیماتورها از حیوانات واقعی به عنوان رفرنس طراحی‌هایشان استفاده کردند که به آن‌ها اجازه داد کار را واقع گرایانه‌تر جلو ببرند و رنگ پردازی پس زمینه آن توسط تایروس وونگ جنگل را در کل جادویی‌تر کرده است. داستان، از نمونه‌های برجسته است که کمتر به انسان نما کردن حیوانات بسنده کرده و در نتیجه، داستان آن مانند دیدن پرورش یافتن یک زندگی است.

Dumbo

یک فیل سیرک با گوش‌هایی بزرگ متولد می‌شود و بابتش نام دامبو را دریافت می‌کند. وقتی که مادر او بابت رم کردن هنگام دفاع از خودش در برابر آزارگران زندانی می‌شود، دامبو خودش را تک و تنها می‌بیند و توسط دیگر فیل‌ها مورد تمسخر قرار می‌گیرد. خوشبختانه، موشی به نام تیموتی (ادوارد بروفی) با او دوست می‌شود، کسی که تلاش می‌کند تا به تبدیل شدن او به یک ستاره کمک کند.

دامبو (Dumbo) به این هدف تولید شد که سریعاً مقداری پول برای دیزنی، بعد از بامبی به ارمغان بیاورد و با این وجود، به یکی از احساسی‌ترین فیلم‌های دیزنی تبدیل شد. داستانی درباره متحد شدن عجیب الخلقه‌ها که به یکدیگر کمک می‌کنند از سد سختی‌های زندگی بگذرند و نقاط ضعفی که دارند را تبدیل به نقطه قوت کنند. انیماتور دامبو، بیل تایتلا، به لطف اینکه چقدر با تلاش و اشتیاق احساسات مختلف دامبو را بدون دیالوگ توانست نشان بدهد، نام خودش را به عنوان یکی از بهترین‌های دیزنی ثبت کرد.

The Lion King

سیمبا (جاناتان تیلور توماس) پسر شاه موفاسا (جیمز ارل جونز) و شاه آینده سرزمین‌های غرور (Pride Lands) است. این قضیه سبب خشم عمویش، اسکار (جرمی آیرونز) می‌شود، کسی که به دنبال تاج و تخت خودش است. در حالی که سیمبا یاد می‌گیرد که یک شاه خوب چه ارزش‌هایی دارد، اسکار با هدف کشتن او و موفاسا، با کفتارها متحد می‌شود.

در حالی که تیم اول دیزنی مشغول تولید پوکوهانتس (Pocahontas) بودند، تیم دوم وظیفه ساخت شیر شاه (The Lion King) را برعهده گرفت و آن به یکی از آثار انیمیشنی کلاسیک پرفروش تبدیل شد. داستان فیلم بسیار قوی و همراه شده با تم‌های بزرگسالانه‌ای مانند بزرگ شدن، قبول کردن مسئولیت و یادگرفتن از گذشته است. انیماتورها، با زنده کردن حیوانات و بالا و پایین کردن عمق میدان به منظور نشان دادن اندازه و قدرتشان، کاری فوق العاده را انجام دادند.