اوایل سال ۱۳۷۴ و در سالن چارسو تئاتر شهر بود که نمایش «دل‌سگ» به کارگردانی محمد یعقوبی توجه مخاطبین تئاتر را به خود جلب کرد، اما بخشی از این جلب توجه نه در متن جادویی میخایل بولگاکف یا کارگردانی خوب یعقوبی، بلکه در بازی چشمگیر بازیگر جوانش یعنی امیر جعفری بود که نقش یک سگ را که خصوصیات انسانی داشت را به استادانه ترین شکل ممکن بازی می کرد، سالها گذشت تا او به واسطه انتخاب مرحوم رسول ملاقلی پور پا در عرصه سینما گذاشت و در چهار سکانس از «قارچ سمی» ایفای نقش کرد. اما شاید تقدیر مسیر دیگری را برای او رقم زده بود، پخش سریال طنز و پر طرفدار «بدون شرح» ساخته مهدی مظلومی و همزمان اکران فیلم «نان، عشق و موتور هزار» ساخته ابوالحسن داودی او را وارد سینمای طنز کرد و تا سالها به گزینه نخست فیلم‌ها و سریال های طنز بدل شد. اگر چه همکاری با کارگردان‌های چون محمد یعقوبی، محمد رحمانیان و حسن فتحی این ورق را برگرداند اما او هنوز نقش مقتدرانه ای در سینمای کمدی ایران ایفا می کند و تعدادی از پر مخاطب ترین فیلمهای طنز دهه اخیر با نقش آفرینی جعفری مقابل دوربین رفته اند.
اما سریال «قهوه ترک» بازگشت امیر جعفری به سینمای غیر طنز است، او در این سریال شخصیتی عبوس، مرموز و تلخ را بازی می کند که شباهتی به شخصیت سالهای اخیرش ندارد. به بهانه پخش سریال «قهوه ترک» نگاهی به نقش آفرینی غیر طنز او در سینمای ایران می اندازیم.
دوست شخصیت دومان قائمی که از ظاهر و گفتارش اینگونه بر می‌آید که از افراد رده بالای امنیتی است یکی از جذاب ترین شخصیت‌های فیلم «قارچ سمی» را بازآفرینی می کند. جعفری در نخستین اثر سینمایی‌اش و در همان سکانس های محدود به خوبی وجه مختلف کارکتر ناصر را اجرا می کند به نحوی که حتی در برخی لحظات اجرای او فراتر از بازیگری در حد و اندازه جمشید هاشم پور می رود. «قارچ سمی» اگر چه یکی از آشفته‌ترین و شلخته‌ترین فیلم های کارنامه مرحوم ملاقلی پور است اما بازی امیر جعفری بی تردید یکی از معدود امتیازهای این فیلم قلمداد می شود.
حد فاصل «قارچ سمی» و دومین ساخته سینمایی حسن فتحی، کارنامه تصویری امیر جعفری مملو می شود از آثار کمدی از فیلمهای خوش ساختی مثل«مکس» ساخته سامان مقدم تا سریال نازلی چون «کمربندها را ببندید» ساخته مهدی مظلومی که وجه مشترک آن ژانر طنز است. حسن فتحی که پیشتر در سریال موفق «میوه ممنوعه» قابلیت‌های امیر جعفری را شناخته بود یکی از شاه نقش های «پستچی سه بار در نمی زند» را به او واگذار می کند. امیر جعفری در این فیلم نقش لات اواخر دوره رضاخان را بازی می کند که با معشوقه خود قصد فرار از شهر را در اوج دوران حمله متفقین دارند. اجرای امیر جعفری در این فیلم بی تردید یکی از فرازهای کارنامه هنری او قلمداد می شود، نحوه ادای دیالوگ‌ها، بازی بدن و حرکات چهره اش در مجموع از شخصیت ابرام غیرت کارکتری منحصر به فرد می سازد.
امیر جعفری در دومین ساخته سینمایی بهنام بهزادی که عمده شخصیت‌های آن را چهره های کمتر شناخته شده ایفا می کنند، در سه سکانس کلیدی ظاهر می شود. او در این فیلم نقش پدری سخت گیر و مقید به اصول اخلاقی را بازی می کند که عرصه را برای دختر جوانش تنگ کرده است به گونه ای که این دختر تصمیم می گیرد بدون اجازه پدر دست به یک سفر با دوستان خود بزند و همین تصمیم درام کلی را شکل می دهد. امیر جعفری در این فیلم نقشی بزرگ‌تر از سن خود را بازی می کند. آرامش ترسناک او، نگاه های نافذش و حرکات کنترل شده اش خیلی زود تبدیل به المانی از فیلم «قاعده تصادف» می شود.
او در «بیگانه» نقش کارگری را بازی می کند که محل کارش دچار ورشکستی اقتصادی شد و در این حین سر و کله خواهر ناتی همسرش پیدا می‌شود و سبب شکل گیری اتفاقاتی می شود. امیر جعفری در این فیلم یکی از بهترین نقش آفرینی هایش را ارائه می دهد و بازی به شدت درست و دقیقی را به اجرا می گذارد و برای چندمین بار ثابت می کند با پانته آ بهرام چه زوج درخشانی را می سازند.
