فیلم «وضعیت اورژانسی» فیلمنامه ای متناسب با زمان فیلم، داستان می گوید، شخصیت پردازی دارد و کارگردان آن آشنا به مدیوم کوتاه است.
تاثیرگذاری و درگیر کردن ذهن مخاطب و منتقد در زمان حضور در سالن سینما و خارج از آن منوط به کوتاه و بلندی فیلم نمی شود اما فیلم کوتاه بنا به ماهیت خود باید بتواند در زمانی کمتر، داستان تاثیرگذار خود را روایت کند. این مهم گاهی فیلمها را الکن و گاهی پرگو می کند. فیلمنامه ای که متناسب با زمان فیلم، داستان بگوید، شخصیت پردازی کند و کارگردانی آشنا به مدیوم کوتاه داشته باشد در این مسیر موفق است همانگونه که «وضعیت اورژانسی» در انجمن فیلم کوتاه ایران جایزه بهترین فیلمنامه و در جشنواره فیلم فجر سیمرغ بهترین فیلم کوتاه را دریافت کرده است.
مریم اسمی خانی، کارگردان این فیلم در جشنواره جهانی فیلم فجر امسال نیز لوح تقدیر بهترین فیلم را کسب کرده است. «وضعیت اورژانسی»، داستان دختر بچه ای را روایت می کند که با موقعیتی اضطراری در زندگی مواجه شده است. او به واسطه بیهوش شدن مادر با اورژانس تماس می گیرد. دکتر اورژانس، اکنون تنها کسی است که می تواند ناجی مادر و ناجی دختر مستاصل باشد.
انتخاب به جای نام فیلم با جانمایی درست تیتراژ بعد از بیهوشی مادر و پخش صدای مرکز اورژانس تکمیل می شود. مخاطب بدون نمایش صحنه تماس دختر با اورژانس و صرفاً با تیتراژ، مجدد وارد فیلم شده و بدون هیچ توضیحی، حضور دکتر اورژانس را در خانه می پذیرد. این مدل از هوشمندی کارگردان، برای پرهیز از زیاده گویی و رسیدن به اصل روایت و رعایت زمان در یک فیلم کوتاه به همین جا ختم نشده و در کل فیلم ادامه دارد.
با ورود به خانه و این بار با چند دیالوگ ساده بین دختر و مامور اورژانس متوجه سن مادر، علت بیهوشی(افت قند، رژیم غذایی) و با طراحی صحنه منطقی، لباس فرم مادر و فضای خانه متوجه نوع و سطح زندگی متوسط به بالای خانواده می شویم که در روند فیلم با دیالوگی تکمیل می شود. نازنین، بعد از ثبات وضعیت مادر، به یاد وضعیت اورژانسی خود می افتد، چهارپایه را سر جایش می گذارد و به دکتر نزدیک می شود. حضور دکتر در آشپزخانه و شستن ظرفها، موقعیت اصلی را برای دیالوگهای هدفمند (مهم اینه مادر تو خوشحال بشه و جمله عمدا تکرار شونده ای مثل: من دختر خوبی نیستم) فراهم می کند. ما نیز مانند دکتر، به داستان دختر گوش و باورش می کنیم تا به جمع بندی و پیشنهاد ازدواج برسیم.
کارگردان به اهمیت نقش و شخصیت نازنین در فیلمنامه و فیلم واقف است. او با ادب است (ببخشید مادرم جلوی شما دراز کشیده، پیشنهاد چای به دکتر و…)، با نمک و زیباست (چهره، لحن و نحوه خاص بیان برخی کلمات) در دنیای دخترانه خود است (معیار زیبایی برای او مو و برطرف شدن لک روی صورت مادر با کرم است) خیلی با هوش است (تماس با اورژانس، قطع تلفن، بردن کیف مادر، مکالمه ساختگی با مادربزرگ و…) و بزرگتر از سن خود است (درک رابطه و نظرش درباره ازدواج با مردان متاهل و…). البته قطعا بازی خوب نازنین رمضانی و توانایی های او باعث شده فیلمساز با خیالی راحت به اهداف خود برسد و یا حتی با استفاده از این بازیگر، فیلمنامه را کامل تر کند.
بازی و انتخاب سعید چنگیزیان نیز مکمل و راهنمای نازنین است. لحن و ارتباط کلامی با دختر، نگاه ها و عکس العمل های ریز تاتری او مثل صحنه تعجب از بستن پیشبند، لبخندها، شنیدن پیشنهاد ازدواج، دیدن پدر و… در کنار فیزیک مناسب، نداشتن مو، تسلط بر کار و… همه باعث باورپذیری کاراکتر مامور اورژانسی مجرب، میانسال و مجرد و مهربان است.
فضای محدود خانه، کارگردانی خوب اسمی خانی را محدود نمی کند دوربین به همه جا سر می زند (آشپزخانه، حال، پاگرد، راهرو، پنجره و… ) و نماها و زاویه دوربین با توجه به داستان، قد دختر، نگاه ها (نازنین و دکتر ، دختر و دکتر در لحظه ورود پدر و…) چیدمانی درست و متنوع دارد.
از ریزه کاری هایی مثل انتخاب نام خانوم طاوسی، که به لحاظ معنی و نام در ذهن مخاطب می ماند، لاغر بودن طاوسی و رژیم لاغری مادر تا کلیت داستان یعنی زمانی که با آسانسور وارد خانه می شویم و تطبیق مدت زمان فیلم که همان فاصله واقعی یک ربع به هوش آمدن مادر است تا خروج از خانه با آسانسور، متوجه می شویم که با فیلمنامه ای به ظاهر ساده ولی چند لایه، فکر شده و قطعا چند بار بازنویسی شده مواجه هستیم و همچنین کارگردانی کاربلد که علاوه بر دانش و تکنیک لازم، فضا و زمان فیلم کوتاه را می شناسد.
