چه زمانی که در قابِ «بدون شرح» کنار فتحعلی اویسی خدابیامرز، «آی کاووسی، آی کاووسی» گویان نمک می‌ریخت تا خودی نشان دهد و چه دو دهه بعد که اسمش شد اسی قلک تا در «یاغی» با لمپنی‌ترین هیبت ممکن، آن‌طور کولاک کند، امیر جعفری همیشه برازنده رُل‌هایی بوده که بازی کرده. با این قد و قواره و مهارت در ارائه نقش‌های برون ریز، به ضرورت در کسوت آدم‌های بی سر و زبان هم قابل باور است؛ مثل آن‌چه در «نفوذی» و «بیگانه» از او به یاد داریم.
حتی در بدترین فیلم‌ها و سریال‌ها، صدش را گذاشته. گویی بعد از سال‌ها خاک صحنه خوردن در سالن‌های تاریک تئاتر، دیگر بد بازی کردن برایش دشوار شده است.
در «مرداب» در قامت اسفندیار شکیب، یک خلافکار با جبروت است که کُری خوانی و گرد و خاک کردن را خوب بلد است. حرف عادی‌اش را با عربده می‌زند و طعنه و کنایه را لای دیالوگ‌های خوش رنگ و لعابی که نوشته‌اند، جوری پیچیده تحویل طرف مقابل می‌دهد که انگار سیستم جمله‌بندی‌اش را داده دست یک تکنسین ماهر تا حسابی آپدیتش کند! لغزخوانِ بی اعصابی که چشم ندارد حتی از نزدیک‌ترین کسانش «ریز و درشت» بشنود.
به قول خودش «من مار تو آستینم زیاد دارم، به وقت هم نیش‌شون رو می‌کِشم… خودم می‌دونم کِی»!
همین آدمی که بلدیِ وقتِ نیش کشی را می‌زند سرِ زیردست، موقع دل بستن هم دلش می‌شود قد یک گنجشک.
از «یه چیزی شده»هایی که نزدیکانش از او پنهان می‌کنند، با نگاه‌های زلِ مُقُر آورش خبردار می‌شود و لازم باشد، با همان نگاه رو می‌کند چقدر پیشش عزیزند؛ به شرطی که رویشان را زیاد نکنند!
امیر جعفری اسفندیار را طوری بازی کرده است که در عین ارتش یک نفره بودن، ابایی نداشته باشد از ابراز علاقه‌های بی‌هوایش، افشای ضعف‌هایش یا به رخ کشیدن حمایتش از آن‌هایی که مدام می‌توپد بهشان.
بله! این اواخر به تکرارِ ناشی از یکنواختی پروژه‌ها و نقش‌ها گرفتار آمده، اما مشخصاً دارد تلاش می‌کند با کدگذاری‌هایی هر کدام را از دیگری تفکیک کند. «قهوه ترک» و «هفت» چیزی برایش نداشته‌اند، اما در همان‌ها هم زورش را زده. شده با لهجه گرفتن یا تناقض‌آفرینی بین کاراکتری که چپش پر است و مدعی، اما خودش را زده به سبکسری و بعد از هفت تیر کشی، مجلس رقص را داغ می‌کند.
جعفری هنوز عطش و ذوق دارد برای تصاحب نقش‌هایی که باید با قدرت برایش نوشته شوند.
