رضا عطاران ذاتا طناز است و طنز را به خوبی می‌شناسد حتی در به اجرا درآوردن موقعیت‌هایی کمیک به شدت توانایی دارد تا جایی که حسین فرحبخش، تهیه کننده سینما راجع به او گفته است: «عطاران یک چهره منحصر به فرد است، بازیگری که می‌تواند موقعیت‌های طنزآمیز بیست درصدی را به مراتب بالاتر ارتقا دهد.»
این موضوع را کسانی که با او و بازی‌هایش آشنا هستند به خوبی درک می‌کنند که او حتی در صحبت‌ها و کنش‌های عادی روزانه نیز می‌تواند شما را بخنداند. حس خونسردی او در یک موقعیت کمیک و ریتم پایین بازی‌اش در مقابل تمپوی بالای یک سکانس شاید یکی از ویژگی‌های بازی او در این موقعیت‌هاست که به بازی او برتری می‌بخشد.
البته او نیز به مثابه بسیاری از بازیگران بزرگ دیگر برخاسته از تئاتر است و بازیگری در تئاتر را از دهه ۶۰ آغاز کرد، در سال ۶۱ در اولین تئاترش به عنوان بازیگر حضور پیدا کرد.
«موش» نام نمایشی به کارگردانی حسن حامد بود که عطاران را به صحنه تئاتر گره زد، او بعدها با حسن حامد در تئاتر ادامه داد و در مجموعه نمایشی رنگین‌کمان برای کانون پرورش فکری کودک و نوجوان و نمایش‌های زیادی با این کارگردان همکاری کرد که در آخرین آنها در تیر و مرداد سال ۷۱ در نمایش «بچه تابستان» در مجموعه تئاترشهر به کارگردانی حسن حامد روی صحنه رفت که البته عمر کارگردان به اجرای عموم نرسید و حسن حامد در سال ۷۰ از دنیا رفته بود که عطاران و مهناز غمخوار به عنوان بازیگر آن نمایش را روی صحنه بردند. البته قبل از این اثر عطاران در همکاری با قطب‌الدین صادقی نمایش‌های «هملت» و «سیمرغ، سیمرغ» را هم روی صحنه داشته است.
پس از آن عطاران به تلوزیون رفت و برای مهران مدیری «بیداران» را کار کرد اما شاید سکوی پرتاب او و بسیار دیگر ستارگان برنامه‌های طنز، مجموعه «ساعت خوش» بود که در سال ۷۳ و ۷۴ روی آنتن رفت و باعث شهرت عطاران شد و باعث شد او یک دهه و نیم در تلویزیون به ساخت برنامه بپردازد و با سریال‌های اصطلاحا خیابان خلوت کنی نظیر سیب خنده، خانه به دوش، متهم گریخت، کوچه اقاقیا، ترش و شیرین و بزنگاه خوش بدرخشد.
